บทกวี..Labbaika Ya }{uzain

972

 

           ..ฮูเซน..มิได้ หายไปไหน                 อยู่ในผองดวงใจ ทแกล้วกล้า
 
         วิถีดีน ดำรง ศาสดา                      ผู้ตอบรับ ลับบัยกา ยา..ฮูเซน
 
         ฮูเซน..พลีร่าง บนทางเลือด            ยิ่งใหญ่เชือดพิภพ บ่หลบเร้น         สรรพางค์พิฆาต ขาดกระเด็น          โดยหอกดาบ มิเว้น กระหน่ำรุม

 
         ฮูเซน..เป็นชะฮีด ลิขิตแล้ว              ใบบอกเพริศแพร้วเร่าร้อนรุ่ม
 
         แบบอย่างย่างเหยาะให้เกาะกุม       เพื่อจะเท จะทุ่ม ทรนง
 
         ฮูเซน..คือ เส้น เฟ้นจำแนก              เสรี..ไร้แอก หลอนลุ่มหลง
 
         อัปยศ..ต้อยต่ำมิดำรง                   ศิโรน้อม..เพียงองค์ อภิบาล
 
         มิมีอำนาจใด..ในดินฟ้า                 เพียงฤทธา..เอกองค์ มหาศาล
 
         อนุมัติ..ปรัศนัย จักรวาล                ศิระกราน..นั้นหนึ่ง จึ่งสมควร
 
         เยี่ยงฮูเซน..ฮัยฮาต ได้วาดเลือด     มิแห้งเหือด..เลือนลับ จะกลับหวล
 
         เพื่อประเมิน..ศรัทธา อันค่าควร      กระบวนการเรียนรู้..ผู้ตอบคำ
 
        เลือดหลั่ง..ดินทราย ละลายหลอม     ทุกรากหญ้า..หวลหอม อยู่คลาคล่ำ
        กัรบะลาอฺ..ทุกแผ่นดิน ทมิฬดำ         อาชูรอ ซ้ำซ้ำ ..ทุกค่ำเช้า
        ฮูเซน..เพรียก เรียกกู่ นั่นรู้แล้ว         แต่การพลีผ่องแผ้ว..เยี่ยงท่านเล่า
        แค่ลับบัย..ไม่เพียงเลี่ยงบรรเทา       จนกว่าเข้า..สมรภูมิ เพื่อทุ่มพลี
        สนามรบ..งดงาม สนามรัก             ชัยชโย ประจักษ์..คือศักดิ์ศรี
        มั่นระมัด..สัจธรรม อิลาฮี                เลือกร็อบ ฮูเซน อะลี นบีนาย
       ฮูเซน..จึงคงอยู่ เพื่อกู้โลก              รอผู้ดับทุกข์โศก..ระทมว่าย
        รัศมีปรากฏ..กำหนดกาย              คือลุกหยัด..นัดหมาย ผองฮูเซน.