บทกวี…ยา…มะฮฺดี (อ.)

“..โอ้..รักเอ๋ย รักข้า ฯ
มิหมางหรอกเร้นลาพิศมัย
แต่ห่วงหวงโหยหาโศกาลัย
มิรักหมื่นอื่นใดในเทียมเธอ

คำ..รัก..ที่ร้องเรียก
นั่นสำนึกสำเหนียกอยู่เสมอ
ดุจหลงทิศผิดทางอย่างละเมอ
ในกับดักรักเธอมิเว้นวาย

ซึ่ง..สาบาน..กาลจักร
ข้า ฯ ขาดทุนนักเจียนจะสาย
มาตรท่านปล่อยมือหรือดูดาย
ก็ขอล่มสลาย ใน..รักเดียว

เทียบ..รักท่าน..นั้นมิถึง
ทั้งมิควรรำพึงให้แลเหลียว
เพียงโปรดเลิศกายอันดายเดียว
เผยรักส่วนเสี้ยวได้เหลียวยล

โอ้..รักเอ๋ย รักข้า ฯ
เสด็จธรรมเทศนาโกลาหล
ประทับตุลาการผ่านมงคล
สันติระวีดล..รัก..พำนักเทอญ “.